Παλιά για το καλωσόρισμα του νέου έτους οι νοικοκυρές του χωριού έφτιαχναν τις βασιλοκουλούρες. Αυτές προορίζονταν για τα ζώα. Μια ήταν για τα πρόβατα και μια για τα υπόλοιπα ζωντανά της οικογένειας.
Μάλιστα οι κουλούρες αυτές γίνονταν με δεξιοτεχνία, αφού η διακόσμηση τους είχε στοιχεία τέχνης. Μιας τέχνης που χάνεται σταδιακά. Η κουλούρα των προβάτων ήταν κεντημένη με αρνάκια, γκλίτσες και κυρίαρχη την μορφή του τσοπάνου. Των ζώων του στάβλου ήταν στολισμένη με βόδια, άλογα, γαϊδούρια, αλέτρια και άλλα εργαλεία. Αυτή η κουλούρα ονομαζόταν και βοϊδοκουλούρα.
Στο έθιμο αυτό δεν είχε σημασία η ποιότητα των υλικών ή η ποσότητα αλλά η ιχνογράφηση, δηλαδή στη προκειμένη περίπτωση ο διάκοσμος με τις εικόνες.
Την βασιλοκουλούρα την πήγαινε ο τσοπάνος στο μαντρί και αφού την περνούσε κυκλικά τρεις φορές πάνω από το κεφάλι του κριαριού, την έσπαγε στα κέρατα και μετά έκοβε κομματάκια και τα έριχνε στις ταΐστρες για να τα φάνε τα πρόβατα. Στα ζωντανά του στάβλου πήγαινε ο νοικοκύρης και έκανε την ίδια τελετουργία στο κεφάλι του ζώου που είχε για όργωμα. Έκοβε και αυτός κομμάτια και τα έριχνε στο παχνί.
Μια παράδοση για το καλό της νέας χρονιάς βγαλμένη από την τότε λαογραφική και θεολογική προσέγγιση των κατοίκων της υπαίθρου.
.jpeg)
Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο της Ρούλας Παπαϊωάννου - Σακελλαρίου «Γενέθλιος τόπος Διπόταμος-Λέστινο Τρικάλων» και από το βιβλίο του Βασίλη Παυλίδη «Προλήψεις, δεισιδαιμονίες, ξόρκια και μάγια της Παραμυθιάς».