Τα παραμύθια στα παλιά τα χρόνια στο χωριό τα διηγούνταν άντρες και γυναίκες στα σπίτια, στις νυχτερινές εργασίες (όπως το καθάρισμα καλαμποκιού ή οσπρίων), στο φούρνο του χωριού, στο καφενείο, στον νερόμυλο, στο παντοπωλείο για να περνάει η ώρα. Στο Κεφαλόβρυσο, όπως και σε άλλα χωριά, υπήρχαν γενάρχες οικογενειών με μεγάλη φήμη στην αφήγηση παραμυθιών.
Αυτές οι ιστορίες, τα παραμύθια, απέκτησαν ιδιαίτερη λαογραφική μορφή όταν την αφήγηση τους την ανέλαβαν εξ 'ολοκλήρου οι γιαγιάδες, οι οποίες σπάνια μετακινούνταν πέρα από τα όρια του σπιτιού ή του κήπου και κατά συνέπεια διέθεταν ακόμα πιο νεανικό ακροατήριο, τα παιδιά. Οι γιαγιάδες παρά την ελλιπή μόρφωση του λόγου, διέθεταν ιδιαίτερες αφηγηματικές ικανότητες και κυρίως συναίσθηση πως η διήγηση είναι φανταστική και πως τίποτα από αυτά που διηγούνται δεν είναι πραγματικό. Είχαν την ικανότητα να δημιουργούν νέους μύθους και να ταξιδεύουν το παιδί μακριά από την τότε σκληρή και φτωχή πραγματικότητα, εξωραΐζοντας τον κόσμο. Παράλληλα όμως παρουσίαζαν με έμμεσο τρόπο την ηθογραφία της εποχής.
Η πιο συνηθισμένη διήγηση ήταν οι μύθοι ζώων. Πρόκειται για διηγήσεις που αναφέρονται στα ζώα, στη ζωή, την κοινωνία και τα ήθη τους, τις ιδιότητες τους (σωματικά χαρίσματα, ευφυΐα). Ο χαρακτήρας τους ήταν ιδιαίτερα διδακτικός και παιδαγωγικός. Ενδεικτικό παράδειγμα αναφοράς αποτελεί και η ιστορία του Κεφαλόβρυσου, η οποία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τον μύθο της λασπωμένης γουρούνας.
Σήμερα παρά την αλματώδη πρόοδο της τεχνολογίας και της άπλετης διάχυσης των μέσων της, αυτή η προφορική παράδοση συνεχίζεται από σπίτι σε σπίτι.