Μετά από παράκληση της οικογένειας του κεκοιμημένου Σωτήρη Ντιντή αναρτούμε το κάτωθι δικό της κείμενο:
Η θλίψη είναι αβάσταχτη, όμως ο λόγος θα πρέπει να είναι λιτός, δίχως συναισθηματικές εξάρσεις και ακρότητες, γιατί έτσι ήταν ο χαρακτήρας του και η ζωή του! Ήταν άνθρωπος της ουσίας και όχι των λόγων και απεχθανόταν τις υπερβολικές εκφράσεις.
Ήταν αληθινός, χωρίς υποκρισία, καταδεκτικός και ευχάριστος. Επιζητούσαν όλοι την παρέα του και είχε πολλούς φίλους γιατί τον διέκρινε η ντομπροσύνη και πηγαία αίσθηση του χιούμορ. Δε θα ξεχάσουμε επίσης τη μεγάλη αγάπη του για τη μουσική. Έλεγε ότι δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτή. Μέσα από την πλούσια δισκοθήκη του και τους στίχους των τραγουδιών που άκουγε, οι δικοί του θα τον νιώθουν κοντά τους και θα τον θυμούνται για πάντα.
Ήταν απλός και λαϊκός αλλά μπορούσε ν'ανταποκριθεί στις απαιτήσεις οποιασδήποτε περίστασης, και είχε την τόλμη και την εργατικότητα ν'αναλάβει θέσεις ευθύνης και να προσφέρει τις υπηρεσίες του για το γενικό καλό.
Κορυφαία θέση του ήταν αυτή του προέδρου της Κοινότητας του αγαπημένου του χωριού, του Μικρού Κεφαλόβρυσου, όπως επίσης και του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Φαλώρειας, από όπου πρόσφερε πολλά και αγωνίστηκε για την πρόοδο και την ευημερία του.
Ως οικογενειάρχης ήταν τρυφερός και αφοσιωμένος σύζυγος και πολύ στοργικός πατέρας.
Συνοδοιπόρος του στη ζωή, η αγαπημένη του Εύη, που τον στήριξε με απέραντη αγάπη και αφοσίωση σε κάθε βήμα μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής του.
Λάτρευε τα εξαίρετα παιδιά του, Μαρία και Γρηγόρη, στα οποία μετέδωσε τις αξίες που πρέσβευε, και θα αποτελεί για αυτά πρότυπο ζωής και θα ζει πάντα στην καρδιά τους!
Λένε πως οι νεκροί χάνονται όταν τους ξεχνούμε! Εμείς θα σε θυμόμαστε για πάντα!
Αιωνία η μνήμη!
